زن عبوس

زنی عبوس در کنج اتاق

می‌بافد گیسوان کودک خیال را

می‌شود غرق در خاطرات مبهم و دور

آن روزهای پر از شور و سرور

پر می‌شود از حسرت و آه

از آن‌همه خیال و رؤیای تباه

می‌شود خیره به آن تصویر محال

تصویر مردی از جنس کمال

خنده می‌آید به آن لب‌های سفید

می‌شود دور از آن رنج شدید

با صدایی کلفت و نگاهی بی‌فروغ

 بازمی‌گردد به آن دنیای دروغ

یاد می آرد دوباره درد را

آن سکوت را، آن مرگ را